Bir Yanım Çürüdü

Bir yanım çürüdü,
bir yanım diri
hala inatla bir şeylere tutunuyorsa bir sebebi olmalı.
Olmalı.
Edebiyat ortamımız neden bunca kantarın ucunu, kökünü, soyunu, sopunu kaçırdı?
Eskiler, hani o eski edebiyatçılarımızda mı böyle yaparlardı?
Belki, ama işin suyunu bunca çıkardıklarını hiç sanmıyorum.
Anılar, günceler, kişisel görüşleri kapsayan kitaplar önemli yapıtlardır, biz de ise ötekini sorgusuzca dar ağacına asma aracına dönüştü.
Aziz Bey, Hilmi Yavuz, İsmet Özel bilinen örneklerdir, üstelik bazıları yeni yayınlandılar.
Huylu huyundan vaz geçer mi?
Edward Said'i cılız bir ıslıkla karşılayan Hilmi Bey'den beklenilen bu olmalı, ötesi değil.
Oğuz Atay'a edebi değil, tamamen edebiyatın dışından taş atan İsmet Özel'e de artık söyleyecek lafım yok.
Dikkat ediyorum hepisinde tanka taşa atar gibi bir "eda" var.
Çok da komik kaçıyor.
İşte bundandır ki bir yanım çürüdü diyorum.

Borges Defteri bütün bu çürümüşlüklere itiraz ederek geçici olarak sustu!
Sustu ki birileri gırtlakları parçalanırcasına bağırsınlar, ona+buna çamur atsınlar, kendilerinin ne büyük bir kıymet olduklarını haykırsınlar. Herkesi, her şeyi aşağıya çeksinler, çab sarf etsinler, yücelsinler, evliya olsunlar.
Sonra gece yarıları TV'lerde "gönül"ü konu etsinler!
Gönül körleştikten sonra "gönül" deseniz ne çıkar Hilmi Bey?
Siz önce içinizde gizlediğiniz o ayna'yı temizleyin, ve "gönül işleri" sorumlu baş katipliğini bir daha deneyin, bu kez hiç konuşmasanız da biz anlarız gönül halinizi!
Gönül sözcüğü birilerinin elinde sondan "ü"+ ünlem işaretine dönüşürse ona ya da buna: ego tatmini derlermiş, miş, ama ne iş?
Gönülü konuşmuyorsunuz, konuşamıyorsunuz.
En azından yeri geldiğinde sizlerde susun.
Susmak çok büyük bir erdemdir.

Selam,
Muhabbetle,

Hu.

Sufi.